Tango

Zojuist hebben we via omroep.nl bijna live de eerste beelden van het prinsesje gezien. Op straat in het centrum van Buenos Aires horen of zien we nog geen juichende menigte.

Gisterenmiddag rond deze tijd liepen langs ons tafeltje in de hippe wijk Palermo bewust geklede types. Vooral de vroege Beatles-kapsels voor de mannen zijn hier erg in en de lengte van de rokjes toont geen enkele relatie met de leeftijd van de dames die ze dragen. Ook tattoes en T-shirts met tekst doen het goed. De passerende verkopers verbazen ons na een week Bs.As. niet meer met hun koopwaar. Sokkenverkopers, die eruit zien als keurige beurshandelaren, storen potentiële klanten in pakken die elegant de juiste maat door hen laten meten.
Ook het eten in Bs.As. krijgt speciale aandacht. De mix van de Spaanse, Franse en Italiaanse keuken en de vooral grote lappen gegrild vlees doen je bij het zien van de menukaart bijna kwijlen. En er is wijn, veel wijn én taartjes én zoete croissantjes die medialunes worden genoemd; halve manen. Alleen het kraanwater dat chique bij de café con leche wordt geserveerd smaakt naar chloor.
Een te snelle conclusie zou zijn dat dit en hondenpoep en uitlaatgassen de enige problemen zijn in Bs.As. De werkloze psycholoog Maria-Louise dwong ons die roze bril waarmee wij de eerste dagen door Bs.As. gelopen hadden af te zetten. We ontmoetten haar voor het stadion waar Maradonna op zijn 37e verjaardag zijn laatste wedstrijd speelde: La Bonbonera (de bonbondoos). We beseften pas dat dit de bonbondoos was toen we zo´n beetje op de plek stonden waar normaal gesproken de hoekvlag staat. Nog geen 2 weken geleden werden de Boca Juniors op dit veld landskampioen. Maria-Louise loodste ons soepel naar binnen. Ik had net een T-shirt gekocht met de tekst Raza azul y oro. In de winkel kregen we uitleg over de huidige stand van zaken van het Nationaal Argentijns elftal. Tavez verdiende volgens de verkoper speciale aandacht omdat alleen hij Argentinië wereldkampioen kon maken. Toen Astrid vroeg of hij net zo goed als Maradonna was, antwoorde hij: “Dios hay uno solo” (er kan maar 1 god zijn).
Maria-Louise leidde ons via een klein museumpje, langs de prijzenkast, een bibliotheek binnen waarin zij normaal gesproken ´s middags onderzoek doet naar de sociale geschiedenis van de wijk La Boca; het Katendrecht van Bs.As. La Boca is bekend vanwege de huizen van hout en staal die geverfd zijn in de kleuren die overbleven op de schepen die uit Italië kwamen. In de bibliotheek moest Maria-Louise die dag slechts een mapje afgeven. De rest van de dag werd zij onze sombere gids. Maria-Louise is 33 en woont sinds de crisis weer bij haar ouders in een wijk die volgens haar steeds onveiliger wordt. Ze liep met ons door de volgens haar eveneens gevaarlijke straten van La Boco en San Telmo en wees ons op de vele winkelpanden die te koop of te huur stonden en de ´casas tomadas´ (gekraakte huizen). Volgens Maria-Louise kon je de gezinnen die nu in deze ooit chique huizen wonen herkennen aan hun kleren. Als je erop ging letten, moest je haar gelijk geven. Onze pogingen haar stad te omschrijven als Parijs of Londen maar dan altijd met mooi weer, werden weggehoond. We móchten haar stad niet mooi vinden. Later die dag kregen we toch nog een beetje gelijk van een paar trotse porteños (hoofdstadbewoners) die wellicht door hun achtergrond ook minder redenen hadden om door de crisis de moed te laten zakken. De moeder van de hippe homo Joachin (met T-shirt met tekst) was een vriendin van de moeder van Maxima. Joachin verzekerde Astrid dat het haar van Maxima ook al blond was toen zij nog klein was. Over Maxima en haar moeder niets dan goeds. Over de vader van Maxima waren hij en zijn vrienden kort; die had deelgenomen aan een verkeerd regime.

Een dag later verbaasden wij ons over de na sluitingstijd heftig bepantserde bankgebouwen. Toen we goed keken, zagen we dat de stalen platen al flink beschadigd waren door mokerslagen (?) en beklad. De straten naar Plaza de Mayo waren afgesloten. Boven het plein hing een helicopter. Op het plein waar normaal gesproken alleen op donderdag vanaf 15.30 uur de grootmoeders en moeders tegen de klok in rondjes om het beeld lopen, liepen nu vooral jonge mensen met spandoeken en vlaggen. Op 1 vlag stond H.I.J.O.S.. “Dat zullen wel de kinderen van … zijn”, concludeerden wij aan de rand van het plein. ´s Middags, toen we zelf ook over het plein liepen, hadden we al de borden op posterformaat gezien die aan het hek geknoopt waren. Op elk bord stonden 1 of 2 namen van de in de Guerra Sucia verdwenen personen met de geboortedatum en de datum waarop ze verdwenen waren. Aangevuld met babyfoto´s, foto´s op het strand, foto´s van de trouwdag en prentjes van de communie enzo. Op sommige foto´s zag je een jonge vader met een klein kindje op de arm waarbij geschreven stond: “Yo y mi padre.” (Ik en mijn vader.)
Op weg naar huis voelde de sfeer in de straten anders dan de avonden ervoor. In onze mintgroene hotelkamer aten we yoghurt met fruit omdat het inmiddels mede door de film Kill Bill, die we vroeg in de avond in een chique winkelcentrum gezien hadden, laat geworden was. De volgende morgen begreep ik uit een artikeltje in La Nacion, die in een café lag waar wij onze koffie met chloorwater dronken, dat voor het eerst in 2 jaar zo´n demonstratie had plaatsgevonden voor het roze regeringsgebouw, waar Evita ooit vanaf het balkon de arbeiders opzweepte en waar El Diego na grote overwinningen de beker aan zijn aanbidders mocht tonen.