Kegelrechtzetter

Als je een Boliviaan langer dan een kwartier spreekt, begint hij over de zee, las ik ergens. Die hebben ze niet. En het gebrek aan een zeehaven wordt hier als belangrijkste oorzaak van de armoede gezien. Het laatste stukje Pacifische kust ging verloren in de oorlog - Guerre Pacifico - met Chili en Peru 125 jaar geleden. In het hoofdpostkantoor in La Paz zagen we vandaag hoe actueel dit thema is. Schoolkinderen zijn al wekenlang bezig brieven te verzamelen gericht aan Kofi Annan met het verzoek om de zee terug te krijgen. Toen het ons gevraagd werd, hebben wij Kofi ook een brief geschreven die met plakband aan de andere geplakt werd om vervolgens op een rol van inmiddels meer dan 10 kilometer lang gedraaid te worden. We werden plechtig handenschuddend bedankt door 'officials' in uniform.
Als je het postkantoor in het centrum van La Paz uitloopt, kom je op het drukke, met taxi's, mini- en grotere bussen in felle kleuren gevulde Prado. De enige straat in het centrum waar de stoepen breed genoeg zijn om er langs de vele marktkraampjes over te kunnen lopen. In de overige straten IS de stoep marktkraam. Alles is te koop. Van aanstekers tot alternatieve geneesmiddelen, die hier nog gewoon 'hekserij' genoemd worden en verkocht worden op de 'Mercado de Brujas', waar vooral gedroogde lamafoetissen gewild zijn. Naast de Heksenmarkt heb je ook een paar straten waar stoep en winkels volgepropt zijn met radio's, tv's, discmans, computers en camera's. Beter bekend onder de naam 'Mercado Negro'. De straat waar voor elk huis uit blauwe zakken aardappelen worden verkocht is waarschijnlijk de Aardappelmarkt. Naast formulieren typende mannen en gebivakmutste schoenpoetsers worden de nieuwste films op dvd verkocht of grote hompen vlees waaraan nog goed te herkennen is van welk dier ze afkomstig zijn.
De etenswaren worden meestal aangeboden door vrouwelijke Aymara-indianen, die te herkennen zijn aan bolhoed en idem rok. Zij worden ook wel Cholitas genoemd. In de Llama Express, een vlot vormgegeven gratis engelstalig krantje dat in het centrum in cafés wordt verspreid, las ik dat een flink aantal van deze Cholitas, die overdag vlees of fruit verkopen, 's avonds zichzelf verkopen. De prijzen stonden erbij. Astrid rekende uit dat je hier dus nét niet kunt neuken voor de prijs van een cappuccino. Een met silliconen in perfecte vrouwenvormen geknede travestiet kost overigens aanmerkelijk meer (US$20), zo werd er in het artikel voor de volledigheid bij vermeld.
Op de toegangswegen naar de rijkere wijken bieden loodgieters, electriciens en huisschilders hun diensten aan en kunnen welgestelden op weg naar huis hun benodigde mannetje oppikken.
Veel van genoemde beroepsbeoefenaars komen uit de grootste en armste voorstad van La Paz; het hooggelegen El Alto. In dit snel uitdijende gedeelte wonen veel mensen die in de land- en mijnbouw hun inkomen hebben verloren en hier in de stad werk proberen te vinden of inkomsten proberen te vergaren met kleine straathandel.
Ik vermoed dat de kegelrechtzetters die op de Twin Lanes Bowling-baan, waar wij toevallig langs liepen, de omgegooide kegels rechtzetten ook uit die buurt komen. Vergeleken met de mensen die voor een enorme winkelvitrine vol boeken, 8 uur per dag, met zijn vijven tegelijk in de richting van passanten "Boek kopen?!" roepen, lijken zij nog heel nuttig werk te verrichten.