Teenslippers

Met een teleurgestelde blik keek ze naar onze plastic slippers. Het lukt mij al een tijdje om dagenlang op teenslippers te lopen. Meer uit noodzaak dan uit vrije wil. Mijn Teva´s (open sportschoenen die volgens Bever Zwerfsportwinkels op een reis als deze niet mogen ontbreken) gaan na een dag stinken, deels door mijn zweetvoeten maar voornamelijk door de laagjes stof en straatvuil die zich ophopen in de ribbels aan de bovenkant van de schoenzool. Voor mijn dichte sportschoenen, die ik niet zonder sokken durf te dragen, is het écht te warm.
Nadat ze tevergeefs, verleidelijk met 1 oor tegen haar schouder, heupwiegend en fluisterend om kleingeld had gevraagd - haar schoenpoetsdoos onder haar arm geklemd - vroeg ze: "Waar komen jullie vandaan?". "Holanda." Tevreden humde ze wat. Ik was benieuwd wat ze dacht. Ze keek richting Astrid, die de afgelopen dagen aan het verslaan was in ons reisverslagenboek; ons verblijf bij Sra. Martha, wijnproeverijen in Maipu en de tevergeefse tocht in een huurauto richting Villavicencio, op zoek naar het ´balcon´ dat ons een uitzicht op de Aconcagua (6992m) had moeten geven.
"Is dat je zus?", vroeg ze. "Nee, mijn verloofde", antwoordde ik. Ze begreep er niets van. "Mi novia.", probeerde ik nogmaals. "Oh, je verloofde!" Ze herhaalde wat ik zei maar nu met de klemtoon op het juiste gedeelte van ´novia´. Toen verdween ze achter de pilaren aan de kant van het plein van de 9e juli, waar wij op een inmiddels leeg terras coca-cola light en verse sinaasappelsap dronken.
5 minuten eerder had ik (at random) 50 pesocent aan een klein jongetje gegeven dat mij een kartonnetje met de heilige maagd van Milagro had gegeven. Met op de achterkant de tekst: "Oración a Nuestra Señora del Milagro Virgen amada del Milagro acógeme bajo tu amparo y protección todos los días de mi vida." Op haar hoofd droeg ze een gouden kroon die niet te tillen moet zijn geweest.
50 pesocent (centavos) is slechts 15 eurocent, maar deze kinderen komen in grote getalen aan je tafel staan. Van Argentijnse terraszitters hebben we al de gewoonte overgenomen om een stuk brood of een leeg blikje aan te bieden.
De meeste kinderen bedelen niet zonder meer. Ze bieden je eerst buigbare of enorm grote potloden aan of afbeeldingen van lokale heiligen of klemmetjes en lintjes voor in je haar. (Ik draag mijn haar sinds 2 weken (sinds Talca) weer goed kort.) Als je die (zinloze) waren niet wilt, vragen ze of je toch niet wat ´moneda´ kan missen. Oude oma´s bedelen nog met de hand, op een klein krukje langs de straat.
Op een busstation, op weg naar Salta, zag ik een kromme vrouw zonder tanden (ze leek net een aapje) een prullebak doorzoeken, waarin net het vuil van onze tot dan toe 15 uur durende bustocht was gestort. Ze moet in de 90 geweest zijn. Een jongetje met een witte kralenketting met kruis om zijn nek, dat voor ons in de bus zat - en wiens vader bijna een fles wijn gewonnen had met de Busbingo maar omdat 3 passagiers tegelijkertijd ´bingo´ hadden, greep hij na loting net naast de prijs - bracht haar eerst water en daarna brood dat over was. Beide keren werd hij warm bedankt met een smakzoen op elke wang. Meer geluid leek het vrouwtje niet te kunnen maken.
Het jongste bedelaartje dat we tot nu toe ontmoet hebben, stond bij de uitgang van het restaurant Caro Pepe in Mendoza. Hij had vuile zwarte handen en droeg een kapot T-shirtje. Hij was 7 decimeter hoog. Wij verlieten na 6 gangen de ´Tenedor Libre´; een zelfservice restaurant waar men zich voor een vast bedrag onbeperkt tegoed kan doen aan al het goeie wat de Argentijnse keuken te bieden heeft. Hem hebben we minstens 2,5 peso gegeven.