Parati

Stoned van de vlucht, die tegen de verwachting in - en tot diepe teleurstelling van Astrid - slechts tot Atlanta gepaard ging met de geneugten van de service van Delta Business Elite, ving ik het laatste uur van de busrit van Sao Paulo naar Parati slechts flarden op van een film waarin de enig overgebleven stewardess (de rest van het personeel was dood) een 747 veilig aan de grond moest zien te krijgen; op de hielen gezeten door een ontsnapte ter dood veroordeelde seriemoordenaar. Ook al dwong ik mijzelf af en toe naar buiten te kijken (ik was per slot van rekening in Brazilie!), toch werd mijn blik steeds in de richting van het bibberende beeldscherm van de luxe bus geduwd, waar de stewardess zelfverzekerd aan de mannen van de FBI die zich hadden verzameld in de toren van de luchtverkeersleiding doorgaf dat ze ´cool´ was: "I´m cool, I am ok. What do I do next?" Dan kreeg ze de opdracht om een handle over te halen. Ik moet af en toe in slaap gesukkeld zijn of de regisseur van de film moet een hekel gehad hebben aan logische chronologie. In ieder geval neem ik aan dat de film een happy end heeft gehad, die ik gemist heb, omdat we voortijdig onze bestemming Parati bereikt hadden: een pitoresk dorpje met een haven voor zeilboten en een rivier met een brug die leidt naar de Praia met plastic witte, gele, rode en stoelen en tafels en dichtgeklapte parasols.
Het is net gestopt met regenen.