Snot op de lens

In een gehuurde 2-deurs Ford Ka 1.4 liter reden wij over een overharde weg met 45 km/uur naar de oude vuurtoren van Puerto Delgada. De zon, de evenredig verdeelde wolkjes, de gele borden met zwarte pijlen om de richting van de bochten aan te geven, de boomloze velden en daarachter aan alle kanten stukjes zee, deden het meest denken aan het 'level' Australië in Vracer voor de Playstation. Ook hier verloren de achterwielen zo nu en dan grip en waggelde de Ford even om vervolgens weer zijn baan te vinden in de sporen van het gravel die door enkele auto's eerder waren achtergelaten.
Het was het einde van een rustige dag op Peninsula Valdez, dat jaarlijks door ruim 60.000 toeristen wordt bezocht. De tocht met de huurauto, van in totaal zo'n 400 km, bracht ons langs verschillende plaatsen in het door Unesco tot werelderfgoed verklaarde natuurgebied waar walvissen en orca's omheen zwemmen, zeehonden, zeeleeuwen en zeeolifanten de stranden innemen, pinguins een aantal duinpannen en guanaco's, mara's, schapen, koeien en vogels de velden. Enkele uitgestrekte zoutbedden in het midden van het schiereiland vormen het laagste punt van het hele zuidamerikaanse continent.
Als onervaren 'ecotoeristen' waren Astrid en ik 2x over een laag hekje geklommen om van enkele zeehonden en pinguins van dichtbij foto's te maken. De zeehonden schrokken wakker en maakten blaffend duidelijk dat we op verboden terrein liepen. En toen ik zag dat door toedoen van een andere ongehoorzame bezoeker een pinguinnest (en wellicht ook een broedende pinguin zelf) geplet was, besefte ik dat die hekjes er niet voor niets stonden. De foto's zijn goed gelukt. Enthousiast reden we, zoals beschreven, weer in de richting van het gedeelte dat het eiland verbind met het vaste land en omdat het nog vroeg in de late middag was besloten we ook nog even naar Punta Delgada te gaan. Daar aangekomen, bleek dat om 18.00 uur de laatste wandeltocht van die dag zou beginnen onder leiding van een gids. Een vriendelijke mevrouw maakte duidelijk dat dit de énige plek op het eiland was waar je dieren echt dicht kon benaderen (onder professionele begeleiding wel te verstaan). Een half uur dachten wij stiekem: "Best leuk nog een keer...". We zaten op een degelijk getimmerd uitkijkpunt en keken van ongeveer 35m hoogte neer op een kolonie jonge zeeolifanten die in de zon hun twee maanden vasten aan het doorbrengen waren.
Toen we op het afgesproken tijdstip (de zon stond mooi laag) op het verzamelpunt aankwamen, bleken wij de enige 2 deelnemers aan de korte wandeltocht schuin naar beneden waar het strand was. Het was eb.
De roodbebaarde gids droeg een zwarte zonnebril waardoor zijn ogen onzichtbaar bleven. Hij begeleidde ons naar een plek, een kleine 10m van de snuivende, grommende en boerende beesten vandaan. Zwijgend (en soms fluisterend) luisterden we zittend op het strand naar de grappige geluiden. Astrid vroeg of ze voor de foto iets dichter naar de dieren mocht maar de rode baard maakte, met een glimlach die wij op dat moment niet begrepen, duidelijk dat het al heel erg 70ies was om in zo'n beschermd natuurgebied zo dicht bij de beesten te mogen zijn. Zeker gezien het snel toegenomen aantal bezoeken aan het gebied. Zonder teleurstelling bleven we zitten waar we zaten terwijl de hoge stijle duin- en rotswand een scherpe schaduw over de jonge zeeolifanten legde. Het koelde af en de beesten werden zichtbaar actiever. Sommige openden zelfs hun ogen. Anderen (3 om precies te zijn) begonnen een voor een te bewegen en wel onze kant op. Achter mij zag ik dat de rode baard zich in zijn beste zeeolifantenhouding had gelegd; op zijn buik met zijn armen strak langs zijn lichaam, zodat zijn handen zeeolifantenvinnen leken. Wij volgden zijn voorbeeld.
Roerloos staarden wij naar de in etappes naderende beesten. Ik keek even achterom de andere kant op en zag Astrid genieten en als een professional kijken hoe ze het geheel het beste vast kon leggen.
Toen 1 van de snuivende beesten een halve meter voor mij was gaan liggen en de anderen volgden, voelde ik mijn hart bonzen in het zand. Eerder die dag had ik zo'n beest nog venijnig horen blaffen. De lens van mijn camera ving het gesnotter van het beest op.
Na 3 kwartier verloren de beesten de ineresse in ons en verlieten we het strand. Boven ontmoetten wij een groepje toeristen dat alsnog tot het gebied was toegelaten en geirriteerd liep de rode baard nogmaals met hen naar beneden. Wij scheurden, een witte stofwolk achterlatend in een blauw-grijs wordend landschap, naar huis, naar Puero Madryn. Laat in de avond aten we daar vis.