Muilezeldrijvers

San Juan de Chuccho, 16 maart

Ik heb het koud. Van onder mijn dekens zie ik door het deurtje dat op een kier staat - maar ook gewoon door de muren van nat riet - het vruchtbare erf van de familie Qupertino, waarop in terrassen de gedeeltes voor mais en cactussen en voor bloemperk + gazon te onderscheiden zijn. Er moet ook nog een hoek zijn voor asperges en voor het lokale vervoermiddel; de ezel, die ik vanaf hier alleen kan horen. Het erf houdt op waar de metershoge afgrond naar de Rio Colca begint. Er lopen kippen, katten, varkens en honden door elkaar heen en achter het afdakje waar we eten staat een hok met cavia's en één met konijnen waarop volgens Astrid een buizerd zit. Niet ver van mijn bed hoor ik het gekolk van de rivier. Het is laagseizoen hier en daarom zijn wij de enige gasten in Hostal Camping Restaurant La Casa de Rivelino, dat vanuit Cabanaconde gezien aan de overkant van de 1000 meter diepe Canyon Colca ligt, schuin onder Tapay; een dorpje op de schuine groene berghelling die je doet afvragen hoe de Spanjaarden er in Gods naam een kerktoren rechtop hebben gekregen. Overigens blijkt elk gehucht in de buurt met meer dan 3 huizen een kerk waard te zijn.
Een 'dodgy bridge' verbindt de overkant met het voor een kerk net te kleine San Juan de Chaccho waar wij vandaag in 4,5 uur naar toe afgedaald zijn.
Onderweg ontmoetten we 7 muilezeldrijvers in de leeftijd variërend van 5 tot 75 jaar. Met de eerste 5 voerden wij kortstondige gesprekken. Eén van hen bood ons om 11 uur vanochtend een brandende slok sterke Pisco aan. De 6e zei dat ik niet tegen zijn ezel moest duwen. (Ik hield de mand op de rug van het tegemoetkomende beest even vast om er zeker van te zijn dat ik niet van het smalle pad in de diepte zou storten.) En de 7e was een minstens 75-jarige vrouw, gekleed volgens lokale voorschriften. Zij gromde wat als antwoord op onze groeten en tikte met een stok ferm op de witte ezelskont, zodat haar beest met haar handelswaar wat vlotter over de keien omhoog sjokte. In het laatste stukje blauwe lucht vloog een condor, terwijl het in de verte licht begon te donderen.
Toen wij bezweet de brug bereikten, werden we, zoals gisteravond door een hippe hostel-/restauranteigenaar met sik en lok beloofd, opgewacht door een jong familielid die ons, behendiger dan wij, over een steil kronkelpad met keien, langs reusachtige vetplanten met de rivier links in de diepte en rechts beekjes met gesmolten gletscherwater, naar La Casa de Rivelino bracht.
Na de lunch brak op het vaste tijdstip het dagelijkse onweer los. Het behendige meisje bracht extra dekens naar onze hut en vroeg of we spaghetti of Alpaca-biefstuk wilden eten en of 7 uur een geschikte tijd daarvoor was.