De oude Miralpeix

Uit de folder van Hess´ Hotel Colomé:
´A few places on earth still remain untouched in their natural beauty. Estancia Colomé is one of them...´

Ing. Adolfo Miralpeix gaf aanwijzingen aan zijn personeel, dat een witte pick-up vollaadde met druiven voor consumptie. Het hek stond open, maar er hing een bord aan met de tekst: Finca Montserat Propiedad privada Entrada prohibida. Het gaf toegang tot het enige groene stuk land in de buurt van Angostaco dat omringd is door rood-zandkleurige bergen, die als door een explosie in de grond geperste scherven allemaal dezelfde kant opwijzen.
Over een stoffig pad met lange groene bomen liepen we op de witte pick-up af. Ze wilden eigenlijk net vertrekken naar de stad, naar Salta, dat ruim 6 uur rijden hiervandaan ligt. Als we morgen terug zouden komen, konden we de oude bodega in werking zien. Ik zei dat we morgen vroeg zouden vertrekken. Met de bus naar Cafayate. De 80-jarige eigenaar vroeg de sleutels aan iemand met 2 kartonnen dozen vol druiven in zijn hand en riep tegen de overige mensen bij de auto: "Espera me!" (Wacht op mij!) en iets over druiven dat ik niet goed verstond.
De grote bruine deur ging moeilijk open. Op de natte betonnen vloer lag een brandslang. In de hoek stond een ouderwetse druivenpers. Er zaten scheuren in de muur van het binnenplaatsje. "Van de aardbeving in 1930." Op 1 van de betonnen tanks in een ruimte waar ook nog de oude vaten van Duits hout (MB Bodenheim, Cassel) lagen, stond met krijt een rekensommetje met de uitkomst 134. De bodega was in 1870 gebouwd. Het is nu 2004 dus dat is 134 jaar. Met zijn middelvinger wees hij de getallen aan. Aan de hand van de oude machines legde hij de kunst van het wijnmaken uit.
Inmiddels werd duidelijk dat we met de oude Miralpeix zelf te maken hadden. Een dag later zagen we het portret van zijn vader (Joaquin) in het wijnmuseum in Cafayate naast die van ander pioniers die van de droge provincie Salta een belangrijke wijnstreek hebben gemaakt.
Het rommelt momenteel in de familie Miralpeix. De opbrengsten vallen de laatste jaren tegen. Het werk is zwaar. Ruzies over geld. Met Adolfo zelf dreigt binnen een aantal jaren de hele bodega verloren te gaan. De verzoeken van Donald Hess, die met zijn Hess Group grote stukken land opkoopt en hier sinds de economische crisis 2,5 jaar geleden werkt aan een ´Zwitsers´ wijnimperium, klinken verleidelijk. Miralpeix nam in zijn met 1 peertje verlichte kantoortje ruim de tijd om ons de correspondentie tussen de Hess Group en hem te laten lezen en de foto´s van het bezoek van Donald aan de bodega te laten zien. Donald en zijn group hebben inmiddels de oudste bodega van het land gekocht en in 5 weken omgebouwd tot een sterrenhotel, waar je voor US$350 per nacht, per helicopter vanuit Salta naartoe gevlogen kan worden. Met een glimlach van ongeloof liet Miralpeix ook hier foto´s van zien. Likkebaardend legde aan de hand van foto´s, die zijn zoon onlangs had gemaakt, uit met welke geavanceerde technologieën Donald nu zijn wijn brouwt op het landgoed Colomé, die vervolgens alleen in Zwitserland verkocht wordt. De oorspronkelijke eigenaar van Colomé is geheel opnieuw begonnen op een stuk land hoger in de bergen. En in de buurt wordt beweerd dat zijn nieuwe wijn de kwaliteit van de wijn die van Colomé komt, ver overstijgt. Sowieso worden de activiteiten van Donald inmiddels met argusogen gevolgd. De supermarkt die hij heeft laten neerzetten, brengt de lokale kleine ´almacens´ in de omliggende dorpen in gevaar. De plannen om een eigen busmaatschappij op te richten (waarschijnlijk voor mensen met vliegangst) zouden ertoe leiden dat plaatsen als Molinos minder bezocht worden. Zijn verzoek om de ´Ruta 40´ iets in zijn voordeel om te leggen, is inmiddels door de ´governador´ afgekeurd.
Miralpeix vond Donald overigens een zeer sympathieke kerel, echt een heer. Hij dacht er nu over om dit stuk land - hij wees weer naar een foto - aan hem te verkopen.
Buiten het kantoortje maakten wij eerst foto´s van hem en hij daarna 1 van ons. De 80-jarige stond erop dat we adressen uitwisselden, dan zou hij de foto opsturen. Wij beloofden dat ook te doen. Ondertussen duwde hij een fles ´Viejo Miralpeix´ (Malbec 2002 Producción Limitada: 7000 botellas) in onze handen en zonder iets te vragen signeerde hij het etiket op de achterkant. 1 van de wachtende personeelsleden bracht een plastic tas met een paar kilo druiven. "Van 2 verschillende kwaliteiten." Nu moest hij écht gaan.
Naderend onweer weerhield ons ervan om de fles daarna in de bergen met uitzicht op de finca meteen op te drinken.