Pet

Omdat Joris zijn voorhoofd voor de 5e keer in ruim 2 weken dreigde te gaan vervellen (de grote hoeveelheden Nivea in diverse samenstellingen mochten niet baten), heeft hij gisteren een pet gekocht met daarop ARGENTINA gestikt en een klein Argentijns vlaggetje. Ondanks het feit dat hem vroeger is wijsgemaakt dat hij geen pettenhoofd heeft, heeft hij deze vandaag de hele dag zonder gêne gedragen. Het lijkt geholpen te hebben; alleen zijn neus is licht verveld tijdens ons bezoek aan de Argentijnse kant van Iguazu. We zijn gisteren deze rivier per bus overgestoken en werden in Argentinië welkom geheten door een bord: ´Las Malvinas son Argentinas´ (vrij vertaald: de Falklandeilanden zijn van ons).
Met de pet op viel Joris niet uit de toon bij de honderden andere toeristen die de enorme watervallen hier in de buurt ook komen bezoeken. Wij hebben ons net als zij vandaag laten verbazen over de hoeveelheid vallend water, die wellicht het beste te omschrijven is met de percentages stroom die worden opgewekt voor de omliggende landen. Paraguay haalt 85% van de benodigde stroom hier even verderop vandaan en Brazilië 25%. En Brazilië is groot!
Het water stort zo hard naar beneden dat het enorme wolken van opspetterende druppeltjes creëert en omdat er op zo´n dag als vandaag verder geen wolk in de lucht hing, zag je waar je ook keek regenbogen. De combinatie van zon en water is natuurlijk verder perfect om alles wat leven kan te laten leven en alles wat kan groeien te laten groeien. Elk willekeurig struikje bleek, als je maar lang genoeg keek, ook vol te zitten met sprinkhanen, mieren, vlinders, vogels, hagedissen en andere beesten waarvan we de namen niet kennen. Die hagedissen waren soms wel 90 cm lang. Maar dat kwam, zo vingen we op uit de toelichting van een gids met een kudde duitsers achter zich aan, doordat de bezoekers van het park ze zoveel voerden. Net op dat moment lokten we er één, voor de foto, met stukjes van een goed belegd stokbrood; onze lunch van vandaag. Die beesten waren zo tam als wat. (zie foto)
Het grote aantal toeristen (met petten) en de oververzorgde paden, boten en treintjes die je van het ene naar het andere viewpoint brengen, laten je zo nu en dan geloven dat je in de Efteling loopt. Zelfs zonder benen en armen is de Garganta del Diablo makkelijk te bereiken.
Door foto´s te maken en erachter te komen dat de oerkracht van die watervallen niet is vast te leggen, wordt de onmetelijke omvang extra benadrukt. En gelukkig verdwijnen de meeste gesprekken van andere toeristen ook in het kabaal van het water. We zijn de hele dag gebleven.