De wekker

Als de dollar inderdaad in dit tempo blijft dalen, zitten we hier in 2005 nog... Dus iedereen alvast het allerbeste voor 2004 en daarna! Ons nieuwe jaar begon in Torres del Paine in een tent bij een ijsgroen meer; Lago Pehoe, dat Astrid sinds onze ontmoeting met een paar Zwitsers niet meer zonder Duits accent kan uitspreken. We dronken Chileense champagne bij de broodjes knakworst. Voor de tent keek een familie Patagonische heideganzen ongegeneerd toe en boven een heuvel met daarachter een besneeuwde bergtop verscheen een regenboog. Het waaide hard maar echt koud werd het niet.

Het wekgedeelte van onze HEMA wekkerradio hebben we inmiddels vervangen. In Punta Arenas, in de Zona Franca (een soort meubelboulevard maar dan voor Piekfijn- en Raak-voor-een-knaak-winkels) kochten we een klassieke plastic reiswekker van het merk Casio. Die van de HEMA voldeed niet aan onze verwachting, te weten: ons wekken voor vroege busritten, boottochten en dergelijke. De digitale klok en de radio werken naar behoren.
Gisteren rond 10.00 uur - we sliepen uit na een aantal dagen met vroege boot- en bustripjes - ving ik de woorden ´pavemento´, ´carretero´ en ´Perito Moreno´ op van een gesprek dat uit de radio klonk. De lokale radiozender Radio Activa besteedde aandacht aan de geplande asfaltering van de weg naar 1 van de weinige (tot voor kort in ieder geval) nog groeiende gletschers in de wereld: de Ventisquero Perito Moreno, die rond de jaarwisseling ook door veel Argentijnen zelf bezocht wordt. ´s Middags bracht een tandeloze clown ons er in een gehavend busje van de firma Caltur over anderhalf uur grindweg heen. Het busje was half gevuld.
Het reusachtig ding van lichtblauw ijs met zwarte banen van afgeslepen berg is onfotografeerbaar indrukwekkend. We hadden voor een kort late middagbezoek gekozen omdat we de dag ervoor al elf uur gevaren hadden door het Parque Nacional Los Glaciares langs drijvende ijssculpturen en niet minder imposante gletschers. Maar het gekraak en geknars dat uit de Perito klinkt - als in slowmotion afgespeeld onweergedonder maar dan op de juiste toonhoogte - én de zo nu en dan afbrekende stukken zo groot als eengezinswoningen die in het water een soort vertraagde explosie genereren, boeien gemakkelijk nog een hele dag.
De weg terug verklaarde de plannen omtrent de asfaltering. Dezelfde tandeloze clown zat weer achter het stuur en op een of andere manier duurde deze tocht niet anderhalf maar drie uur. De bus zat stampvol en bood de clown voldoende publiek om zijn zak onzinnigheden leeg te kiepen met als hoogtepunten het plotseling opstaan, al afdalend langs een steile afgrond, om zich te keren tot zijn publiek met de vraag wat we van de gletscher vonden óf het verzoek aan een passagier om even de rem ingedrukt te houden (eveneens op een schuin stuk) zodat hij het stof van de voorruit kon gaan vegen. Lachend, gierend én brullend reden we met een zakkende zon door een schilderachtig landschap met een violet, blauw, oranje, donkergrijs en gletschermelkwit wolkendek. Als een landschapsschilder als William Turner het zo geschilderd zou hebben, zou hij nooit serieus genomen zijn.
Om 22.25 uur bereikten we het busstation van El Calafate. We aten goede pizza´s bij El Rancho.