Dansen
Door: Joris
Blijf op de hoogte en volg Jor=
16 April 2004 | Brazilië, Manaus
Ik krijg regelmatig te horen dat ik niet onverdienstelijk dans. Astrid beweert zelfs dat mijn dansbewegingen een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan haar liefde voor mij, ookal zijn zij in haar ogen a-ritmisch. Ik kan mij echter niet hollandser voelen dan wanneer ik een dansvloer moet delen met iemand die een aangeboren talent voor salsa of merengue heeft. Meestal lukt het mij wel om in het Spaans te liegen dat Hollanders niet dansen, maar Brazilianen dansen wat af en spreken Portugees.
We varen momenteel op de Almirante Alfredo Zany's ergens tussen Manicoré en Nova Aripuana over de Rio Madeira; een zijtak van de Amazone. Een driedaagse tocht naar Manaus. We hangen wat op het dek of in onze hut, zijn steeds te laat voor het eten, lezen veel of babbelen wat met Marcos; een Argentijn en de enige aan boord die ons verstaat. Soms fungeert hij als tolk als een Braziliaan met ons wil praten (of dansen...).
Ik dacht altijd dat portugees- en spaanssprekenden elkaar wel redelijk konden verstaan, zoals een Nederlander een Duitser iets wijs kan maken door wat ringel-essen in zijn zinnen op te nemen, maar op deze boot met zo'n 80 passagiers (77 Brazilianen en 3 buitenlanders) is dat niet het geval.
Eén van de Braziliaanse passagiers die regelmatig over het bovendek flaneert, - waar zich een open barretje, de dansvloer en helemaal aan de voorkant van de Almirante onze hut bevindt - maakt veel indruk op de overige 79 met haar aantrekkelijke gezicht, haar diepbruine huid en gitzwarte, ontkroeste haar dat gevlochten is zodat het stevige dreads lijken en (niet in de laatste plaats) door de omvang van haar borsten die zinnelijk strak in een turqoise, lichtbruin en dan weer een rood hemdje gespannen worden. Haar uitpuilende, maar niet te grote billen die duwen tegen de kontzakken van een eveneens strak en kort spijkerbroekje [waarmee ik, als vrouw, zélfs niet op een zomerse dag over de Kruiskade zou durven lopen] vallen erbij in het niet.
De eerste avond groette ze mij met: "Oi, Americano!" en probeerde ik tevergeefs mijn blik alleen op haar gezicht te richten. Gisterenmiddag kwam ze naast mij op de helblauwe voorplecht zitten, waar ik af en toe over mijn boek (Kapitein Cornelli's mandoline) door de witte spijlen van de reling naar het uitgestrekte water voor ons met ondoordringbaar groen aan beide oevers én naar de dalende zon met donkere wolken keek. Ik begreep dat ze wilde weten waar ik vandaan kwam en wat ik las. Ik antwoordde braaf, waarna zij - zich ogenschijnlijk niets aantrekkend van Astrid aan mijn andere zijde - haar boezem meer mijn kant opdraaide om een uitgebreider gesprek te beginnen, dat langzaam doodbloedde toen ik duidelijk had gemaakt dat ik maar 'muito poco' Portugees sprak en ook bleek dat zij mijn Spaans niet kon verstaan.
's Avonds praatte ik onder een sterrenloze hemel met Marcos en via hem met een 23-jarige inwoner van Manaus over Marcos' interesse in filosofie, biermerken, het percentage Nederlanders dat homofiel is én Braziliaanse vrouwen. Toen ik na afronding van dit gesprek terug liep over de smalle gallerij richting de hut - waar Astrid al vroeg in de avond was gaan lezen - werd ik klemgezet tussen de eerdergenoemde borsten, waar overheen ik, eerder gebiedend dan vragend, toegeschreeuwd kreeg: "Dansen!". Haar volle lippen ondeugend getuit en haar donkere ogen wijd open zodat ze niets van mijn - onhandige - reactie zou missen. Naast haar zag ik het lege blauwe bovendek, fel verlicht door een paar bouwlampen en omringd door een 30-tal Skol-drinkende en domino-spelende mannen.
Omdat haar ene arm om mijn rug geklemd zat en ze met haar andere mijn hand had vastgegrepen, kostte het mij moeite om haar te overtuigen dat Hollanders écht niet dansen. Zichtbaar teleurgesteld liet ze me uiteindelijk los en gleed ze tenslotte in de armen van een slanke, jonge én knappe Braziliaan, die haar talentvol en elastich over het dek leidde. Ik ging slapen en droomde van agressieve dolfijnen.
We varen momenteel op de Almirante Alfredo Zany's ergens tussen Manicoré en Nova Aripuana over de Rio Madeira; een zijtak van de Amazone. Een driedaagse tocht naar Manaus. We hangen wat op het dek of in onze hut, zijn steeds te laat voor het eten, lezen veel of babbelen wat met Marcos; een Argentijn en de enige aan boord die ons verstaat. Soms fungeert hij als tolk als een Braziliaan met ons wil praten (of dansen...).
Ik dacht altijd dat portugees- en spaanssprekenden elkaar wel redelijk konden verstaan, zoals een Nederlander een Duitser iets wijs kan maken door wat ringel-essen in zijn zinnen op te nemen, maar op deze boot met zo'n 80 passagiers (77 Brazilianen en 3 buitenlanders) is dat niet het geval.
Eén van de Braziliaanse passagiers die regelmatig over het bovendek flaneert, - waar zich een open barretje, de dansvloer en helemaal aan de voorkant van de Almirante onze hut bevindt - maakt veel indruk op de overige 79 met haar aantrekkelijke gezicht, haar diepbruine huid en gitzwarte, ontkroeste haar dat gevlochten is zodat het stevige dreads lijken en (niet in de laatste plaats) door de omvang van haar borsten die zinnelijk strak in een turqoise, lichtbruin en dan weer een rood hemdje gespannen worden. Haar uitpuilende, maar niet te grote billen die duwen tegen de kontzakken van een eveneens strak en kort spijkerbroekje [waarmee ik, als vrouw, zélfs niet op een zomerse dag over de Kruiskade zou durven lopen] vallen erbij in het niet.
De eerste avond groette ze mij met: "Oi, Americano!" en probeerde ik tevergeefs mijn blik alleen op haar gezicht te richten. Gisterenmiddag kwam ze naast mij op de helblauwe voorplecht zitten, waar ik af en toe over mijn boek (Kapitein Cornelli's mandoline) door de witte spijlen van de reling naar het uitgestrekte water voor ons met ondoordringbaar groen aan beide oevers én naar de dalende zon met donkere wolken keek. Ik begreep dat ze wilde weten waar ik vandaan kwam en wat ik las. Ik antwoordde braaf, waarna zij - zich ogenschijnlijk niets aantrekkend van Astrid aan mijn andere zijde - haar boezem meer mijn kant opdraaide om een uitgebreider gesprek te beginnen, dat langzaam doodbloedde toen ik duidelijk had gemaakt dat ik maar 'muito poco' Portugees sprak en ook bleek dat zij mijn Spaans niet kon verstaan.
's Avonds praatte ik onder een sterrenloze hemel met Marcos en via hem met een 23-jarige inwoner van Manaus over Marcos' interesse in filosofie, biermerken, het percentage Nederlanders dat homofiel is én Braziliaanse vrouwen. Toen ik na afronding van dit gesprek terug liep over de smalle gallerij richting de hut - waar Astrid al vroeg in de avond was gaan lezen - werd ik klemgezet tussen de eerdergenoemde borsten, waar overheen ik, eerder gebiedend dan vragend, toegeschreeuwd kreeg: "Dansen!". Haar volle lippen ondeugend getuit en haar donkere ogen wijd open zodat ze niets van mijn - onhandige - reactie zou missen. Naast haar zag ik het lege blauwe bovendek, fel verlicht door een paar bouwlampen en omringd door een 30-tal Skol-drinkende en domino-spelende mannen.
Omdat haar ene arm om mijn rug geklemd zat en ze met haar andere mijn hand had vastgegrepen, kostte het mij moeite om haar te overtuigen dat Hollanders écht niet dansen. Zichtbaar teleurgesteld liet ze me uiteindelijk los en gleed ze tenslotte in de armen van een slanke, jonge én knappe Braziliaan, die haar talentvol en elastich over het dek leidde. Ik ging slapen en droomde van agressieve dolfijnen.
-
17 April 2004 - 04:31
Ad En Eveliene:
Het waren weer fraaie foto's uit Brazilie. Ik hoop dat jullie na de Zuid Amerikaanse omzwervingen nog inpasbaar zijn in de Nederlandse poldercultuur. Hoewel ... Het wordt ook hier zomer en op de Lijnbaan in R.dam lijk het de hele dag tropisch carnaval.
groet Ad Beerens en een slapende Eveliene van Bokkel -
17 April 2004 - 07:07
Opa:
Na 14 dagen web-stilte zijn we weer blij met dit verslag en vooral met de mooie foto's.Typen van dit bericht gebeurt met één vinger van de linker hand, want jl maandag gleed ik uit over de hondenmand (voor Max )en brak mijn rechterbovenarm, verd.. vervelend en vooral pijnlijk; op die plaats behoort gips niet tot de mogelijkheden en is een metella en de zwaarte- kracht de enige therapie !
Een vraag : Bij de eerste foto staat Indiaase koeien. Ontbreekt daar een n, of komen die koeien (of hun voorouders) echt uit India ?
Groeten van Oma en
Opa -
17 April 2004 - 16:15
Michiel:
Hey Joris,
Wordt meer jaloers met elke foto die ik zie.... ENJOY! Ciao! -
17 April 2004 - 20:16
Pamela:
Nouhouhounou nou, waarom nou geen foto van die terquoise borsten? -
17 April 2004 - 23:48
Natalie:
geweldig verhaal, zie je al zo voor me in die benauwende positie. groetjes uit Cusco waar het hagelt -
18 April 2004 - 10:13
Rem:
Jorsje! en As natuurlijk. Voorlopig laatste keer vanuit NL een berichtje, althans van mij. Nog heel veel plezier de laatste 3 weken(?) Ik spreek jullie graag over 2 maanden weer live. Bar heeft het dik naar haar zin, net als mart en An.. Groet REM! -
18 April 2004 - 16:38
Oma Cis.:
Prachtig verhaal jongens
en "n heuse wond aan je voet. Remko vanmiddag vertrokken. Martijn zie ik weer eind van de week. Leuke middag gehad in het Gemeentemuseum. Wel "n dollemans rit gehad in mijn rolstoel, Uiteraard geduwd door Martijn. Daarna deed hij of ik doof was, door hard Oma te roepen, wat de nodige aandacht trok van de bezoekers. Ok lieverds geniet intens en tot het volgende bericht., Jullie Oma....... -
18 April 2004 - 21:14
Len:
jor&az,
zelfs voor een echte "slaughterdaughter" is die KIPfoto gruwelijk.. Maar opzeker mis ik een foto van die klemzettende borsten!
En is het heus: zijn jullie binnen drie weken weer in Rotjeknor?! Yeah!
See ya! -
21 April 2004 - 19:28
Walb:
jor! 12 mei staat genoteerd, neem je wel een recept mee uit verre landen? -
23 April 2004 - 15:22
Linda:
wat een fijne beelden
bereiken mijn computerscherm weer!
en ik maar denken dat je
met dolfijnen alleen maar kunt rebirthen!
heel veel moois nog toegewenst de laatste paar weken van jullie waanzinnige trip.
hier is alles weer groen, staat de bloesem is bloei,
en heeft Javaanse Jongens hun rechtszaak verloren wat wil zeggen dat ze niet meer kunnen en mogen sponsoren in cultuur minnend Nederland. Flinke aderlating dus voor veel festivals.......
maar Motel Mozaique
was weer een feestje vorige week in jullie geliefde Rotterdam waar jullie vanaf 2006 ook North Sea Jazz mogen omarmen....
see ya! -
23 April 2004 - 17:06
Spap:
Joris pas op voor piranhas en vrouwen met grote borsten, gruppenbild mit dame mag er trouwens ook zijn. -
25 April 2004 - 11:53
Julius:
Eerst de foto's gekeken en toen je verhaal gelezen. Toen direct weer terug naar de fotos op zoek naar de zo beeldend beschreven turquoise borsten... Alsof het mogelijk zou zijn dat ik ze over het hoofd had gezien. hmmm... Goed, lekker Fitzcarraldootje gespeeld op de amazone? Hoe was de opera in Manaus? -
29 April 2004 - 16:50
Opa:
Waar blijven de berichten en foto's uit Venezuela ?
Opa. -
02 Mei 2004 - 00:26
Walb:
komen jullie niet heeel binnenkort thuis? volgens mijn agenda eten jullie mee woensdag a.s.. -
03 Mei 2004 - 06:15
Walb:
de 12e, dat had je me al laten weten... ok! gaan jullie een presentatie/spreekbeurt doen over jullie vakantie? oh nee...reis.. -
03 Mei 2004 - 12:01
Marion:
Prachtig verhaal! Ik heb een nieuw mailadres, mail ik wel naar je hotmail Azzie! Wanneer komen jullie terug? -
07 Mei 2004 - 09:32
Nevil:
Astrid en Joris op The Love Boat..! Maareh Bak, ik deel Pamela's teleurstelling toch wel betreffende het ontbreken van een visuele ondersteuning van jullie bootavontuur... Volgende keer dan? Hoi As. -
08 Mei 2004 - 14:13
Walb:
WELKOM THUIS JOR EN AS!!!!!!!!!!!!!!!!! -
09 Mei 2004 - 12:13
Dizid:
goed verhaal!!!!
en prachtige foto's ook, waaraan goed te zien is dat joris het bijzonder naar je zin heeft.
lees net van walb dat jullie thuis zijn, wb :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
