Dansen

Ik krijg regelmatig te horen dat ik niet onverdienstelijk dans. Astrid beweert zelfs dat mijn dansbewegingen een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan haar liefde voor mij, ookal zijn zij in haar ogen a-ritmisch. Ik kan mij echter niet hollandser voelen dan wanneer ik een dansvloer moet delen met iemand die een aangeboren talent voor salsa of merengue heeft. Meestal lukt het mij wel om in het Spaans te liegen dat Hollanders niet dansen, maar Brazilianen dansen wat af en spreken Portugees.
We varen momenteel op de Almirante Alfredo Zany's ergens tussen Manicoré en Nova Aripuana over de Rio Madeira; een zijtak van de Amazone. Een driedaagse tocht naar Manaus. We hangen wat op het dek of in onze hut, zijn steeds te laat voor het eten, lezen veel of babbelen wat met Marcos; een Argentijn en de enige aan boord die ons verstaat. Soms fungeert hij als tolk als een Braziliaan met ons wil praten (of dansen...).
Ik dacht altijd dat portugees- en spaanssprekenden elkaar wel redelijk konden verstaan, zoals een Nederlander een Duitser iets wijs kan maken door wat ringel-essen in zijn zinnen op te nemen, maar op deze boot met zo'n 80 passagiers (77 Brazilianen en 3 buitenlanders) is dat niet het geval.
Eén van de Braziliaanse passagiers die regelmatig over het bovendek flaneert, - waar zich een open barretje, de dansvloer en helemaal aan de voorkant van de Almirante onze hut bevindt - maakt veel indruk op de overige 79 met haar aantrekkelijke gezicht, haar diepbruine huid en gitzwarte, ontkroeste haar dat gevlochten is zodat het stevige dreads lijken en (niet in de laatste plaats) door de omvang van haar borsten die zinnelijk strak in een turqoise, lichtbruin en dan weer een rood hemdje gespannen worden. Haar uitpuilende, maar niet te grote billen die duwen tegen de kontzakken van een eveneens strak en kort spijkerbroekje [waarmee ik, als vrouw, zélfs niet op een zomerse dag over de Kruiskade zou durven lopen] vallen erbij in het niet.
De eerste avond groette ze mij met: "Oi, Americano!" en probeerde ik tevergeefs mijn blik alleen op haar gezicht te richten. Gisterenmiddag kwam ze naast mij op de helblauwe voorplecht zitten, waar ik af en toe over mijn boek (Kapitein Cornelli's mandoline) door de witte spijlen van de reling naar het uitgestrekte water voor ons met ondoordringbaar groen aan beide oevers én naar de dalende zon met donkere wolken keek. Ik begreep dat ze wilde weten waar ik vandaan kwam en wat ik las. Ik antwoordde braaf, waarna zij - zich ogenschijnlijk niets aantrekkend van Astrid aan mijn andere zijde - haar boezem meer mijn kant opdraaide om een uitgebreider gesprek te beginnen, dat langzaam doodbloedde toen ik duidelijk had gemaakt dat ik maar 'muito poco' Portugees sprak en ook bleek dat zij mijn Spaans niet kon verstaan.
's Avonds praatte ik onder een sterrenloze hemel met Marcos en via hem met een 23-jarige inwoner van Manaus over Marcos' interesse in filosofie, biermerken, het percentage Nederlanders dat homofiel is én Braziliaanse vrouwen. Toen ik na afronding van dit gesprek terug liep over de smalle gallerij richting de hut - waar Astrid al vroeg in de avond was gaan lezen - werd ik klemgezet tussen de eerdergenoemde borsten, waar overheen ik, eerder gebiedend dan vragend, toegeschreeuwd kreeg: "Dansen!". Haar volle lippen ondeugend getuit en haar donkere ogen wijd open zodat ze niets van mijn - onhandige - reactie zou missen. Naast haar zag ik het lege blauwe bovendek, fel verlicht door een paar bouwlampen en omringd door een 30-tal Skol-drinkende en domino-spelende mannen.
Omdat haar ene arm om mijn rug geklemd zat en ze met haar andere mijn hand had vastgegrepen, kostte het mij moeite om haar te overtuigen dat Hollanders écht niet dansen. Zichtbaar teleurgesteld liet ze me uiteindelijk los en gleed ze tenslotte in de armen van een slanke, jonge én knappe Braziliaan, die haar talentvol en elastich over het dek leidde. Ik ging slapen en droomde van agressieve dolfijnen.