Trapleuningen

We hadden het over trapleuningen. Toen hij 8 jaar geleden op Chiloe kwam en na een jaar Bolivia in het dorpje Chonchi was gaan wonen, wisten ze hier niet hoe ze trapleuningen moesten maken. Zonde van het hout vonden ze dat. "Trapleuningen zijn gemaakt om je aan vast te grijpen, mocht je je verstappen op de trap, toch?" Ik knikte braaf en daar bleef mijn bijdrage aan het gesprek met de eigenaar van Hospedaje Esmeralda By The Sea zo´n beetje bij. De helblauwe ogen van de naar ik vermoed californische eigenaar leken soms hun focus te verliezen tijdens zijn monologen en daarom knipperde hij zo nu en dan, waarbij zijn ogen steeds redelijk lang dicht bleven. Echt wijd open gingen ze nooit. Ze bleven vriendelijke spleetjes, die vertwijfeling zaaiden of zijn verstrooidheid echt of gespeeld was.
Even verderop had hij een mosselkwekerij, maar omdat de oogst dit jaar als gevolg van de kou laat was, was het onzeker of hij het benodigde studiegeld voor zijn zoon dit jaar kon opbrengen. Bovendien was er een vin van de schroef van zijn 7 meter lange boot [lang genoeg om de weersveranderingen rond het eiland Chiloe te kunnen overleven] afgebroken en zijn zoon was weg met de enige auto die nog reed, dus hij kon ook geen verf kopen om zijn hulp, die nu achter het huis hout aan het hakken was, aan het werk te houden. Het waren slechts enkele van de onregelmatigheden die het leven zo interessant houden, zo concludeerde hij. "God, wat was het leven saai toen ik nog rijk was!", voegde hij eraan toe.
"Maar trapleuningen kunnen ze hier niet maken. Toen ik aangaf dat ik wilde dat de stukken vastgeschroefd werden, ontstond er al een discussie. En toen ze hoorden dat ik in het midden nog een extra balk wilde, zodat kleine kinderen er niet tussendoor kunnen vallen, werd ik uitgelachten. ´Wat een houtverspilling!´"
De bedeesde, zangerige stem waarmee de hospedaje-eigenaar sprak, leek op die van Anthony Hopkins in Silence of the Lambs; vriendelijk beheerst, maar ondertussen... In Bolivia had hij gehandeld in vogelspinnen. Hij kocht ze voor 4x de lokale marktwaarde (1 dollar), waardoor hij in contact gebracht werd met boliviaanse schoonmakers die, als ik het goed begreep, de meest gezonde en sterke spinnen vonden. Hij verkocht ze voor 120 dollar, onder andere in Duitsland waar ze in pakhuizen dienst deden als muizen- en insectenverdelgers. Om onverklaarbare redenen werd de import van spinnen van de ene op de andere dag verboden in Europa, waardoor hij zijn business kon opdoeken.
Toen de andere tijdelijke bewoners van de hospedaje een voor een de ontbijttafel hadden verlaten - zij wisten blijkbaar dat zijn monologen geen einde kenden - begon hij over the woman who needed shootin´, de vrouw van een ´so called´ vriend/kennis. Zij was 26 en de vriend/kennis 75. Ik onderbrak hem met de vraag of hij bedoelde dat the woman who needed shootin´ geen aardige vrouw was. Hij legde uit dat een vrouw die het verdiend neergeschoten te worden niet alleen onaardig is maar verschrikkelijk. Hij gebruikte engelse woorden die ik niet kende. Ze had eerst nog geprobeerd hem te versieren, maar hij moest niets van haar hebben. Ze kwam uit Queilen in het zuiden van het eiland. Door inteelt zijn de hersenen van de mensen in Queilen aangetast. Ze zijn daar in staat om elkaar te doden, in stukken te hakken en er dan een maaltijd van te bereiden. Dat was nog geen anderhalf jaar geleden zo gebeurd.
Omdat hij haar niet wilde, had the woman who needed shootin´ het aangelegd met de 75-jarige Guido. Ze was bij hem ingetrokken en in het huis van Guido was een trap zonder trapleuningen, zo kwam zij ter sprake. Het was een verschrikkelijke vrouw voor Guido. Ze buitte hem uit en ondertussen had ze elders nog een jongere vriend. Toen zij uiteindelijk haar spullen gepakt had en op het punt stond de oude Guido te verlaten, werd zij onderaan de trap gevonden met een kogel in haar achterhoofd. Haar vinger zat om de trekker, zodat het zelfmoord leek. Ze overleefde echter en loopt hier in de buurt nog steeds rond met die kogel in haar hoofd.
De zelfmoordaanslag werd in twijfel getrokken. Ook de eigenaar van Hospedaje Esmeralda By The Sea is ervan overtuigd dat Guido geschoten heeft. "Wie pakt nou eerst zijn spullen en pleegt vervolgens zelfmoord? En iemand die zelfmoord pleegt, schiet toch niet in zijn achterhoofd, maar in de mond of hier." Hij tikte op zijn slaap. "Bovendien was het echt een verschrikkelijk mens." Hij beweerde dit alles op dezelfde toon als waarop hij eerder die ochtend een college had gegeven over enge ziektes die je in Bolivia op kunt lopen.
Het kwam tot een rechtzaak. Een advocaat hier uit het dorp - hij wees door het raam zijn huis aan - verdedigde Guido met het argument dat de beweringen van iemand met een kogel in haar hoofd niet al te zwaar meegewogen dienen te worden in de rechtspraak. "Zo gaat het hier in Chili.", zei hij met een glimlach onder zijn spleetoogjes.
Uiteindelijk is Guido vrijgesproken van poging tot moord maar hij moet de rest van zijn leven het ´slachtoffer´ wel een paar honderdduizend pesos per maand betalen. "Maar hoe kwam ik ook alweer op the woman who needed shootin´? Oh ja, we hadden het over die trap. Nou, Guido heeft dus een trap zonder trapleuning en zij is daar ooit vanaf gevallen. Heup gebroken."