SchepVla
Door: Joris
Blijf op de hoogte en volg Jor=
20 Mei 2004 | Nederland, Rotterdam
“That doesn’t look good.”, herhaalde de correct geüniformeerde douanebeambte op Atlanta Airport tijdens onze poging de United States of America binnen te komen. Atlanta is de overwegend zwarte hoofdstad van de staat Georgia en de bewoners hebben de neiging om vooral de laatste woorden van hun zinnen wat te verlengen, zodat elke uitgesproken zin de titel kon zijn van een ‘song’, aangekondigd door een neger met gevoel voor blues op een radiozender uit de jaren 50. “That doesn’t look good.”
Ik had eerlijk geantwoord dat ik momenteel geen werk heb, omdat ik mijn baan had opgezegd voor onze reis van 6 maanden door Zuid Amerika. Hij bladerde aandachtig door mijn paspoort, bekeek de vele stempels, bleef hangen bij een pagina en benadrukte - na een aangeleerde stilte - nogmaals: “That doesn’t look good.” Iemand met een gebruind hoofd, zonder baan, zonder cash op zak en reizend met vriendin vanuit Zuid Amerika richting New York City maakt geen beste eerste indruk op ‘America’, verzekerde hij mij. Voor deze keer wilde de ijverige ambtenaar wel een en ander door de vingers zien, maar hij adviseerde streng dat ik de volgende keer mijn baan beter niet kon opzeggen voor zo’n reis. Ik knikte sprakeloos en opgelucht hoopte ik tevergeefs dat hij zich voor zijn gedrag zou verontschuldigen met de opmerking: “There is a war going on, God damn it!”
Nadat onze schoenen door een paar röntgenapparaten gescand waren, werden we gepasseerd door een bejaard stel met verdacht hoog opgetrokken witte sokken, Hawaï-hemden en op hun hoofd een van riet gevlochten tropenhoed. De man werd ondersteund door high tech krukken…
’s Avonds in een hamburgerrestaurant in Atlanta werd nog even benadrukt dat we in een land in oorlog beland waren toen er geen Franse frietjes maar ‘freedom fries’ (‘to support our troops in Iraq’) in rekening werden gebracht. De man die de rekening kwam brengen zwoegde Amerikaans voor zijn fooi door geïnteresseerd te vragen naar onze afkomst en onze bijna afgeronde reis. Hij wilde ook graag reizen. Het liefst naar Europa, maar het gevaar van de oprukkende Islam weerhield hem er momenteel van. Met een bedenkelijke blik zweeg hij even, leunend tegen onze groene tafel. Achter hem werd op een groot scherm een ‘home run’ gelopen. Het geluid stond af, zodat nog net boven het geroezemoes van de overige gasten Johnny Cash-achtige muziek te horen was.
Een dag later dan gepland reisden wij de volgende dag naar New york City. Op Ground Zero en een enorm wervingskantoor voor militairen (“Uncle Sam wants you.”) midden op Times Square na was in de straten van New York nog maar weinig van de oorlogsstemming te merken. In groene parken werd internettend - via WiFi – van de zon en Starbucks Coffee genoten.
Ook terug in Nederland bleek alles gelukkig hetzelfde gebleven. Behalve dan dat er, naast de vele variatievla’s, in de tussentijd een geheel nieuw product op de markt is verschenen: SchepVla. Ik citeer uit de folder van de BAS: “SchepVla is een extra dikke romige vla in extra bijzondere vanille en chocoladesmaken. SchepVla is zo dik en romig dat u het moet scheppen. Vandaar dat deze vla in een handige, hersluitbare beker is gedaan. Schepvla is niet alleen prima geschikt voor gezinnen maar vooral ook voor kleinere huishoudens, juist vanwege die superhandige beker. … Campina doet er nog een schepje bovenop.”
Ik had eerlijk geantwoord dat ik momenteel geen werk heb, omdat ik mijn baan had opgezegd voor onze reis van 6 maanden door Zuid Amerika. Hij bladerde aandachtig door mijn paspoort, bekeek de vele stempels, bleef hangen bij een pagina en benadrukte - na een aangeleerde stilte - nogmaals: “That doesn’t look good.” Iemand met een gebruind hoofd, zonder baan, zonder cash op zak en reizend met vriendin vanuit Zuid Amerika richting New York City maakt geen beste eerste indruk op ‘America’, verzekerde hij mij. Voor deze keer wilde de ijverige ambtenaar wel een en ander door de vingers zien, maar hij adviseerde streng dat ik de volgende keer mijn baan beter niet kon opzeggen voor zo’n reis. Ik knikte sprakeloos en opgelucht hoopte ik tevergeefs dat hij zich voor zijn gedrag zou verontschuldigen met de opmerking: “There is a war going on, God damn it!”
Nadat onze schoenen door een paar röntgenapparaten gescand waren, werden we gepasseerd door een bejaard stel met verdacht hoog opgetrokken witte sokken, Hawaï-hemden en op hun hoofd een van riet gevlochten tropenhoed. De man werd ondersteund door high tech krukken…
’s Avonds in een hamburgerrestaurant in Atlanta werd nog even benadrukt dat we in een land in oorlog beland waren toen er geen Franse frietjes maar ‘freedom fries’ (‘to support our troops in Iraq’) in rekening werden gebracht. De man die de rekening kwam brengen zwoegde Amerikaans voor zijn fooi door geïnteresseerd te vragen naar onze afkomst en onze bijna afgeronde reis. Hij wilde ook graag reizen. Het liefst naar Europa, maar het gevaar van de oprukkende Islam weerhield hem er momenteel van. Met een bedenkelijke blik zweeg hij even, leunend tegen onze groene tafel. Achter hem werd op een groot scherm een ‘home run’ gelopen. Het geluid stond af, zodat nog net boven het geroezemoes van de overige gasten Johnny Cash-achtige muziek te horen was.
Een dag later dan gepland reisden wij de volgende dag naar New york City. Op Ground Zero en een enorm wervingskantoor voor militairen (“Uncle Sam wants you.”) midden op Times Square na was in de straten van New York nog maar weinig van de oorlogsstemming te merken. In groene parken werd internettend - via WiFi – van de zon en Starbucks Coffee genoten.
Ook terug in Nederland bleek alles gelukkig hetzelfde gebleven. Behalve dan dat er, naast de vele variatievla’s, in de tussentijd een geheel nieuw product op de markt is verschenen: SchepVla. Ik citeer uit de folder van de BAS: “SchepVla is een extra dikke romige vla in extra bijzondere vanille en chocoladesmaken. SchepVla is zo dik en romig dat u het moet scheppen. Vandaar dat deze vla in een handige, hersluitbare beker is gedaan. Schepvla is niet alleen prima geschikt voor gezinnen maar vooral ook voor kleinere huishoudens, juist vanwege die superhandige beker. … Campina doet er nog een schepje bovenop.”
-
19 Mei 2004 - 22:57
Walb:
hee oma joris -
20 Mei 2004 - 05:31
Opa:
Beste Joris en Astrid,
Als de ontdekking van schepvla de grootste wijziging in dit land is, dan valt het nogal mee... Ik neem aan, dat dit leuke verhaal met de prachtige foto's de afsluiting is van jullie avonturen. Het zal ons spijten, al hopen we elkaar wat vaker te zullen zien. Groeten van Oma en Opa, -
20 Mei 2004 - 09:11
Hanneke + Willem:
Dag Joris en Astrid, Geweldig, zo als jullie ons lieten meereizen. En een knallend literair slot met prachtige beelden. De hele serie is zeker een boekje waard.
Tot ziens, H+W.
ps Probeer ook eens Froop! -
20 Mei 2004 - 12:26
Len:
potverdorie, wat een mooie foto's weer.
Fijn dat jullie terugzijn. Ik zie jullie zondag! -
20 Mei 2004 - 14:42
Charles Van Ouwerkerk:
Wat is de tijd voorbijgevlogen. Het lijkt bijna gisteren toen wij elkaar tegenkwamen op de Hoogstraat en jij van je voornemen van julie reis vertelde.
Ik heb jullie trip met veel belasngstelling gevolgd en ben zeer jaloers. Nu weer thuis en ales is gelukkig oké met jullie.
Joris, nisschien is 't leuk om buinnenkort even wat met elkaar af te spreken.
Voor de zekerheid mijn e-mail adres:
chavanow@wordlonline.nl
Ik zou 't leuk vinden. Als je wilt, laat dan snel wat horen.
Groet voor jullie beiden,
Charles -
21 Mei 2004 - 18:23
Frank:
Op het menu voor maandag staat boerenkool met worrrrrst. Geen vla. Tot dan! -
24 Mei 2004 - 20:12
Claudi:
ik vroeg me al af hoe het met jullie zou zijn... nu, jullie zijn weer terug. Welkom thuis zal ik dan maar zeggen. Het was ontzettend leuk om jullie op deze manier te volgen.. waar gaat de volgende reis naar toe (heb er nu al zin in)? -
08 Juni 2004 - 12:34
Jan(neke):
hallo mede-exreizigers,
Sorata is nog maar kort geleden en we zien dat jullie nog een heleboel beleefd hebben. Wij zijn sinds een paar dagen ook weer op hollandse bodem en hebben de schepvla nog niet ontdekt :-)
Wat is er weinig veranderd he?
Groeten,
Jan(neke) en de 3 meiden -
28 Juni 2004 - 08:01
Nevil Douglas:
***Man man, wat een avonturen allemaal! Ik ben nog niet in de gelegenheid geweest alles te lezen, maar dat doe ik binnenkort zeker.
In elk geval welkom terug; talk 2 u soon!*** -
27 Oktober 2004 - 23:05
Chris Bergman:
DIT IS EEN BERICHT VOOR ASTRID
Ik kom via een achterdeur binnen want ik ben Astrids internetadres kwijtgeraakt. Het plan om de communicatie binnen de familie Bergman te verbeteren door het inschakelen van het internet is enigszins mislukt. Ik heb met broer Jan nog wel wat heen en weer gemaild, maar het droogde op. Communicatie moet wel van twee kanten komen. We zagen elkaar laatst weer op de uitvaart van neef David Thissen, maar het blijft een familie die van los zand aan elkaar hangt. Desondanks, of juist daarom, zou ik het op prijs stellen als je me van je vorderingen in het leven op de hoogte zou willen houden.
Hartelijke groet,
"oom Chris" -
23 April 2005 - 20:43
Anoniem:
Waarschijnlijk komt het voort uit verveling dat ik net absoluut niet selectief gewoon maar gegokt heb op namen om te kijken wat mensen voor reizen gemaakt hebben. Ik ken je niet, maar was absoluut versteld van de kwaliteit foto"s die je gemaakt hebt. Ze zijn prachtig, halen echt het mooiste uit een mens of gebeurtenis. Ook je manier van schrijven hield mij erg geboeid en dwong mij verder te lezen. Ik hoop dat er nog meer verhalen en foto"s mogen volgen.
Joris, het ga je goed. -
23 Januari 2006 - 12:04
Anne:
Hoi, al surfend naar foto's van Bonaire kwam ik op deze site. De luchtfoto van Bonaire is mooi alleen het is Bonaire niet! Check de vorm maar met een kaart uit de Bosatlas. Groeten Anne -
04 Augustus 2007 - 15:35
Ed:
hey jullie kenne me niet, maar ik kwam per toeval dat filmpje tegen met die draaiende achtergrond. Geweldig idee!!!!!!
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
