SchepVla

“That doesn’t look good.”, herhaalde de correct geüniformeerde douanebeambte op Atlanta Airport tijdens onze poging de United States of America binnen te komen. Atlanta is de overwegend zwarte hoofdstad van de staat Georgia en de bewoners hebben de neiging om vooral de laatste woorden van hun zinnen wat te verlengen, zodat elke uitgesproken zin de titel kon zijn van een ‘song’, aangekondigd door een neger met gevoel voor blues op een radiozender uit de jaren 50. “That doesn’t look good.”
Ik had eerlijk geantwoord dat ik momenteel geen werk heb, omdat ik mijn baan had opgezegd voor onze reis van 6 maanden door Zuid Amerika. Hij bladerde aandachtig door mijn paspoort, bekeek de vele stempels, bleef hangen bij een pagina en benadrukte - na een aangeleerde stilte - nogmaals: “That doesn’t look good.” Iemand met een gebruind hoofd, zonder baan, zonder cash op zak en reizend met vriendin vanuit Zuid Amerika richting New York City maakt geen beste eerste indruk op ‘America’, verzekerde hij mij. Voor deze keer wilde de ijverige ambtenaar wel een en ander door de vingers zien, maar hij adviseerde streng dat ik de volgende keer mijn baan beter niet kon opzeggen voor zo’n reis. Ik knikte sprakeloos en opgelucht hoopte ik tevergeefs dat hij zich voor zijn gedrag zou verontschuldigen met de opmerking: “There is a war going on, God damn it!”
Nadat onze schoenen door een paar röntgenapparaten gescand waren, werden we gepasseerd door een bejaard stel met verdacht hoog opgetrokken witte sokken, Hawaï-hemden en op hun hoofd een van riet gevlochten tropenhoed. De man werd ondersteund door high tech krukken…

’s Avonds in een hamburgerrestaurant in Atlanta werd nog even benadrukt dat we in een land in oorlog beland waren toen er geen Franse frietjes maar ‘freedom fries’ (‘to support our troops in Iraq’) in rekening werden gebracht. De man die de rekening kwam brengen zwoegde Amerikaans voor zijn fooi door geïnteresseerd te vragen naar onze afkomst en onze bijna afgeronde reis. Hij wilde ook graag reizen. Het liefst naar Europa, maar het gevaar van de oprukkende Islam weerhield hem er momenteel van. Met een bedenkelijke blik zweeg hij even, leunend tegen onze groene tafel. Achter hem werd op een groot scherm een ‘home run’ gelopen. Het geluid stond af, zodat nog net boven het geroezemoes van de overige gasten Johnny Cash-achtige muziek te horen was.
Een dag later dan gepland reisden wij de volgende dag naar New york City. Op Ground Zero en een enorm wervingskantoor voor militairen (“Uncle Sam wants you.”) midden op Times Square na was in de straten van New York nog maar weinig van de oorlogsstemming te merken. In groene parken werd internettend - via WiFi – van de zon en Starbucks Coffee genoten.

Ook terug in Nederland bleek alles gelukkig hetzelfde gebleven. Behalve dan dat er, naast de vele variatievla’s, in de tussentijd een geheel nieuw product op de markt is verschenen: SchepVla. Ik citeer uit de folder van de BAS: “SchepVla is een extra dikke romige vla in extra bijzondere vanille en chocoladesmaken. SchepVla is zo dik en romig dat u het moet scheppen. Vandaar dat deze vla in een handige, hersluitbare beker is gedaan. Schepvla is niet alleen prima geschikt voor gezinnen maar vooral ook voor kleinere huishoudens, juist vanwege die superhandige beker. … Campina doet er nog een schepje bovenop.”